Του Έρωτα και του Θανάτου
 

Άγγελος Τερζάκης

εκδόσεις της Εστίας, 1998

(τέταρτη έκδοση)

"Γιατί να γράψω για τον Τερζάκη;" αναρωτιέμαι.
 

Διότι μου τον υπενθύμησε το θέμα της έκθεσης που κλίθηκαν να αναπτύξουν γραπτώς οι υποψήφιοι των φετινών πανελληνίων εξετάσεων. Οι "ταραγμένες ψυχές" (απ' όπου προέρχεται το απόσπασμα του θέματος) είναι ένα από τα αξιόλογα δοκίμια και μελετήματα που συνέγραψε ο συγγραφέας. Μαζί με τον Θεοτοκά, αποτελούν τους κύριους εκφραστές του θεωρητικού προβληματισμού και των αναζητήσεων της γενιάς του '30. Ωστόσο, ο Άγγελος Τερζάκης είναι περισσότερο γνωστός για τα μυθιστορημάτά του όπου σκιαγραφεί έντονα και μελανά την αστική κοινωνία της Αθήνας την περίοδο του Μεσοπολέμου. 

Διότι η συγκεκριμένη συλλογή των δέκα διηγημάτων είναι κατά έναν τρόπο διαφορετική από το γνώριμο ύφος του συγγραφέα που διαπνέει όλο το έργο του, πεζογραφικό και θεατρικό και βεβαίως, την "Μενεξεδένια Πολιτεία" του - το μυθιστόρημα που τον καταξιώνει. Μολονότι επικρατούν κι εδώ η ίδια απαιδιοδοξία, το ίδιο σκοτεινό, καταθλιπτικό, αδιέξοδο τοπίο, τα διηγήματα αυτά αποπνέουν έναν αέρα λυρισμού και αισθαντικότητας. Με εργαλεία του τις λέξεις που τις σμιλεύει ξεχωριστά και ιδιαίτερα την κάθε μία, ο συγγραφέας αυτή τη φορά δεν σε "πνίγει" στην εσωτερική μοναξιά. Χαράζει μικρές στιγμές, από εκείνες που θα έλεγε κανείς αδιάφορες αλλά που, εντέλει, σε σημαδεύουν. Αν ήθελα να το περιγράψω με δυο λέξεις, αυτές θα ήταν sweet sorrow για όσο το διάβαζα και bonjour trisesse για όταν γύρισα την τελευταία σελίδα.
 

Και διότι, ο έρωτας δεν είναι ένας  θάνατος μικρός;

Σημείωση: ο πίνακας είναι "Ερωτικό" του Γιάννη Μόραλη (1982).