Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011





Άτιτλο

Αγαπώ την δουλειά μου. Πριν ξεκινήσω το κάθε μάθημα νιώθω την ίδια ένταση και τον ίδιο ενθουσιασμό  όπως στην αρχή της επαγγελματικής μου πορείας με μόνη διαφορά το ότι τώρα πια έχω μάθει  να με συγκρατώ για ευνόητους λόγους. Έτσι φέτος αποφάσισα να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου με μία σειρά επιμορφωτικών μαθημάτων - οι εμπειρίες αρκετές μα όσα και να ξέρεις, είναι  τόσα πολλά αυτά που συμβαίνουν που πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο να μάθεις.

Μέσα σε δυό μήνες έχω φρεσκάρει τις παλιές μου γνώσεις, έχω εξοικειωθεί με την εφαρμογή πρακτικών που δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω κατ' ιδίαν κι έχω γνωρίσει καινούργια δεδομένα, θεωρίες και συναδέλφους. Έμαθα, όμως, και ορισμένα πράγματα για τον εαυτό μου που αγνοούσα και με άφησαν άφωνη - στην κυριολεξία στεγνή απο λόγια και μουδιασμένη. Ένα από αυτά είναι το ότι θεωρούμαι πολύ συντηρητική (βλ. απαρχαιωμένη) επειδή δεν χρησιμοποιώ κατά κόρον τις νέες τεχνολογίες στις παραδόσεις μου. Επίσης, το ότι είμαι Ελληνάρας (sic) διότι κάποια στιγμή ψέλλισα ένα μαζεμένο "Τί;"  όταν έκανα μια ερώτηση και δεν άκουσα την απάντηση.   

Κάπου εδώ ο ενθουσιασμός μου εξατμίστηκε κι άρχισα ν' αναρωτιέμαι...


Είχα διαβάσει για το course τα καλύτερα σχόλια κι έτσι ξεκίνησα με όρεξη και με (σχεδόν) δεδομένη την προοπτική της αυτο-βελτίωσης όμως, βρέθηκα ανάμεσα σε ανθρώπους που επαφίονται στις δημόσιες σχέσεις για να διατηρήσουν την φήμη τους,  υιοθετούν χιπστερικές συμπεριφορές και ασκούν αδικαιολόγητη πίεση για να επιβληθούν και δημιουργούν συνθήκες ανταγωνισμού μόνο και μόνο για να καλύψουν τα κενά τους.  Σ' αυτούς τους δύο μήνες που πέρασαν, το double bind που βίωσα ήταν φοβερό - μαθημένη όπως είμαι να εργάζομαι σε περιβάλλον σφιχτού προγραμματισμού, συνέπειας και συνεργασίας, δυσκολεύομαι πολύ να συμβαδίσω με αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές και παρ' όλη την καλή προαίρεση και την υπομονή που (χαίρομαι που) δεν με έχουν εγκαταλείψει, όλη αυτή η χαοτική κατάσταση που αντιμετώπισα είχε "παρενέργειες" - η ψυχραιμία μου εναλλάσσεται με  υπερβολικές (σε σημείο παρεξήγησης) δόσεις φιλικότητας και σιωπής.  Αν δεν ήταν η Σούζαν να μου υπενθυμίζει τα απτά αποτελέσματα της δουλειάς μου και να με κάνει να γελώ θα ήμουν χειρότερα.

Έχω ήδη αρχίσει να να ξαναβρίσκω την ισορροπία μου γιατί μου φαίνεται αδιανόητο να αποχωριστώ κάτι από τα παραπάνω: τον ενθουσιασμό μου, την ψυχραιμία, την φιλικότητα και την σιωπή μου στις σωστές  αναλογίες τους. Δεν σκοπεύω, επίσης, να αποχωριστώ ούτε εκείνους που είναι δίπλα και γύρω μου. Ούτε και την λογοτεχνία, βεβαίως - τόσο καιρό δεν έχω κατορθώσει να διαβάσω παρά μόνο δυο-τρεις σελίδες (για να γράψω μια ανάρτηση, ούτε λόγος). Ωστόσο, παρ' όλο τον φόρτο των μαθημάτων (και των τσαντών που κουβαλώ),  έχω πάντα ένα βιβλίο μαζί μου έστω κι αν δεν μπορώ να το ανοίξω. Μου αρκεί, προς το παρόν, που το  αγγίζω στην χάρτινη ράχη του και σκέφτομαι πως η ώρα που θα το ανοίξω πλησιάζει. Μου αρκεί που ακουμπώ τα μήλα των δακτύλων μου στην εσοχή που σχηματίζουν οι άκρες των εξωφύλλων που εξέχουν ελαφρώς και οι σελίδες γιατί αυτό  μου υπενθυμίζει  πως το λούκι που ζω όπου νά 'ναι τελειώνει.  Και μετά....  






Σημείωση: Στις φωτογραφίες εικονίζεται ο Πάμπλο Πικάσσο να σκιτσάρει με φως. Μπορείτε να δείτε κι άλλα φωτεινά σκίτσα του εδώ.